Historia Zgromadzenia Zakonnego Małe Dzieło Boskiej Opatrzności – Orioniści Prowincja Polska

Działalność orionistów na ziemiach Polskich rozpoczęła się w 1923 roku w Zduńskiej Woli z chwilą przybycia z Włoch do naszego kraju ks. Aleksandra Chwiłowicza. Otrzymał on od samego ks. Alojzego Orione dokument upoważniający go do podjęcia działalności zmierzającej do utworzenia Zgromadzenia w Polsce. Sama inicjatywa zaszczepienia Zgromadzenia na ziemiach polskich zrodziła się w sercu ks. Alojzego Orione już dużo wcześniej. Od dzieciństwa bowiem otaczał Polskę i Polaków szczególną życzliwością i miłością. Stało się tak między innymi za sprawą opowieści matki o polskich żołnierzach walczących i oddających swoje życie za niepodległość Włoch.
Tak więc w roku 1923 ks. Aleksander Chwiłowicz postarał się o zatwierdzenie statutu „Małego Dzieła Boskiej Opatrzności” w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Rok później nabył w Zduńskiej Woli przy ul. Łaskiej posesję z piętrowym domem (karczmą), który nazwał Domem Misyjnym.

W domu tym, po jego rozbudowie w latach 1924-1928 powstało Kolegium dla chłopców. Trzy lata później, ks. Orione przysłał do Polski swojego osobistego przedstawiciela ks. Biaggio Marabotto. Organizował on formację zakonną, a w 1928 roku, po wyjeździe ks. Chwiłowicza do USA przejął sprawowanie zarządu.

Od 1925 roku przy Domu Misyjnym istniało studium filozoficzne, natomiast na studia teologiczne kleryków wysyłano do Tortony (północne Włochy). W 1930 roku wskutek napływu powołań z Kolegium i spoza tej instytucji, ks. Marabotto otworzył w Domu Misyjnym nowicjat. W 1932 roku Kolegium przybrało nazwę Niższego Seminarium Duchownego.
Dalszy rozwój dzieła ks. Orione na ziemiach polskich przerwał wybuch II wojny światowej. Zaraz po jej zakończeniu intensywnie przystąpiono do odbudowy zniszczeń wojennych i struktury organizacyjnej. Następowało to z tym większą siłą ponieważ większość księży powróciła już zza granicy.
Dalszy rozwój Zgromadzenia (powstanie nowych placówek, napływ wielu powołań) sprawiły, że w 1946 roku na ziemiach polskich została prawnie erygowana Prowincja Zgromadzenia pod wezwaniem św. Stanisława Kostki, a od 1969 roku Prowincja Matki Boskiej Częstochowskiej. Intensywny wzrost powołań wyznaczył konieczność otwarcia Nowicjatu i zorganizowania całości studiów teologicznych we własnym seminarium (dotychczas filozofię studiowano w Zduńskiej Woli, teologię we Włoszech, a w późniejszym czasie w obcych seminariach, między innymi we Włocławku). Stało się to już w roku 1955.

Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte to okres prześladowań i dyskryminacji ze strony władz: likwidacja Niższego Seminarium w Zduńskiej Woli – rok 1952; Izb Rzemieślniczych św. Antoniego w Warszawie (dzisiejszy Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy Księży Orionistów) – rok 1954; czy majątków w Izbicy Kujawskiej i Łaźniewie – rok 1950. Jest to okres, kiedy Zgromadzenie mając wielu księży posyła ich do pracy w parafiach różnych diecezji. W tych warunkach zaczęto myśleć o nowych placówkach i systematyzowaniu już istniejących. Przez kolejne lata otwierano nowe placówki i stopniowo regulowano statuty już funkcjonujących.
Celem życia Zgromadzenia na ziemiach polskich stało się wypełnianie pragnienia ks. Orione, by „Kochać, modlić się, wychowywać sieroty i wyrzutki społeczeństwa do cnoty i pracy, cierpieć i poświęcać się z Chrystusem” za największy przywilej traktując służbę ubogim i odrzuconym.
Zgromadzenie powstało dla ubogich, dlatego też, aby osiągnąć swój cel – zakładało swoje placówki w ośrodkach robotniczych, przede wszystkim w najuboższych dzielnicach na peryferiach wielkich miast przemysłowych (chociażby parafia na Grzywnie – jednej z najbiedniejszych dzielnic Włocławka).
Chce żyć wśród ubogich, docierać do ludu, nie tyle słowem, ile przykładem i ofiarą z własnego życia oddanego całkowicie Chrystusowi i zbawieniu braci.
Pod słowem ubodzy kryją się nie tylko ci, którzy nie posiadają pieniędzy, czy dóbr materialnych, ale w sposób szczególny biedni duchowo, cierpiący fizycznie lub moralnie, pozbawieni pomocy i zepchnięci na margines życia społecznego.
Jego zawołaniem jest Pawłowe: „Instaurare Omnia in Christo – Odnowić wszystko w Chrystusie”, a swój program wyraża słowami Dantego: „Nasza miłość nigdy nie zamyka drzwi”.

Powstało ono z pulsującej miłości do Chrystusa i człowieka, gotowe do zaradzenia potrzebom braci cierpiących, by wszystkich pociągnąć do Chrystusa.

Swoje cele zamyka w czterech słowach (miłościach ks. Orione): Maryja – Kościół – Papież – Dusze. To małe Zgromadzenie pragnie być jak nurt żywej i dobroczynnej wody, która nawadnia i użyźnia Chrystusem warstwy społeczne najbardziej wyschłe i zapomniane. Dzieje się to przez pracę w parafiach, szpitalach, domach dla bezdomnych, hospicjum, domach dla upośledzonych umysłowo, domach dla zdemoralizowanej i trudnej wychowawczo młodzieży, parafiach, akademikach…
Dzień dzisiejszy niesie z sobą konieczność wprowadzania ciągłych modyfikacji i dostosowywania swej działalności do nieustannie zmieniających się i stale rosnących potrzeb społecznych. Dotyczy to także funkcjonowania różnego rodzaju placówek opiekuńczych, wychowawczych, domów pomocy społecznej, zakładów resocjalizacyjnych itp.

Obecnie Zgromadzenie Księży Orionistów liczy ponad 1000 członków (w tym 755 kapłanów) i ma swoje placówki w: Albanii, Anglii, Argentynie, Brazylii, Burkina Faso, Chile, Hiszpanii, Indiach, Irlandii, Jordanii, Kenii, Meksyku, Mozambiku, Paragwaju, Polsce, Rumunii, Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii, Urugwaju, Wenezueli, we Francji, we Włoszech, na Białorusi, na Filipinach, na Madagaskarze, na Ukrainie, na Wybrzeżu Kości Słoniowej oraz na Watykanie.